Початкова сторінка

Прадідівська слава

Українські пам’ятки

Змагатимеш до посилення сили, слави, багатства і простору
Української держави

Богдан Хмельницький

?

Бінарова с

Osadnicy

okres: ok. XIV – XV wieku, ukazanie rуżnorodności etnicznej regionu

Binarowa – wieś położona w południowo-wschodniej części Polski, w Zewnętrznych Karpatach Zachodnich, pomiędzy Pogуrzem Ciężkowickim a Dołami Jasielsko-Sanockimi, nad potokiem Sitniczanka, lewym dopływem rzeki Ropy, 4 km na pуłnocny-zachуd od Biecza, licząca 1900 mieszkańcуw.

Binarowa powstała za sprawą krуla Kazimierza Wielkiego, ktуry 23 czerwca 1348 r. w obecności świadkуw wręczył na Wawelu Mikołajowi zwanemu Vlosnitzer i Hermanowi jako sołtysom przywilej na lokację wsi na prawie magdeburskim. Według przywileju lokacyjnego wieś miała liczyć 60 łanуw i została zwolniona na 20 lat od wszelkich powinności feudalnych. Zgodnie z уwczesnym zwyczajem dokument lokacyjny nie wymieniał nazwy wsi, a jedynie rzekę, nad ktуrą wieś lokowano, tj. Sitnicę (Szczytnicę) – dziś Sitniczankę.

Wieś nie przyjęła jednak nazwy tropicznej – od rzeki. Nazwa ma pochodzenie dzierżawcze (od imienia lub przezwiska sołtysa). Po raz pierwszy pojawiła się w dokumencie lokacyjnym Biecza z 1363 r. jako Binarowa Wola. Niestety, zachował się tylko XVII-wieczny odpis dokumentu, toteź nazwa ma prawdopodobnie nie XIV-wieczne, lecz XVII-wieczne brzmienie.

Po 1363 r. do końca XIV-wieku w miejsce nazwy Wola występowała nazwa «Poręba sołtysa Bytnara» (Bynara, Betnara, Binara, Benara). W końcu wieku znikło z nazwy określenie Poręba i zaczęła się utrwalać nazwa zbliżona do wspуłczesnej – Brenarowa, Benerohowa, Byenarowa, Biennarowa, Beynarowa, itd.) Jednak dopiero w XVII wieku nazwa wsi występuje w dzisiejszym brzmieniu.

Skąd pochodzili chłopi osiedlający się na nowo zakładanych wsiach? Na to pytanie, niestety, źrуdła nie dają jednoznacznej odpowiedzi. W przypadku wsi Binarowa długo utrzymująca się w nazwie cząstka «poręba» dowodzi, źe proces osadniczy był powolny, a duża wieś lokowana w puszczy karpackiej zasiedlała się stopniowo. Nie sprzyjały temu las, ukształtowanie terenu i brak wystarczającej ilości osadnikуw, bowiem wieś zgodnie z przywilejem lokacyjnym miała posiadać 52 jednołanowe gospodarstwa kmiece. Jednak ani w XV w., ani pуźniej nie osiągnęła przewidzianej liczby. Samodzielne gospodarstwa w XV-XVI w. obejmowały przeważnie 38 łanуw, resztę brali w dzierżawę sami kmiecie, sołtysi lub mieszczanie bieccy.

Jakiej narodowości byli osadnicy? Należy przypuszczać, źe w tym okresie była to ludność mieszana – Polacy i Niemcy, bowiem teren obecnego powiatu gorlickiego należy do tych nielicznych w Polsce, gdzie kolonizacja na prawie magdeburskim była nie tylko przyjęciem form samorządu wiejskiego wykształconych w Niemczech, ale odbywała się przy udziale pewnej ilości elementu etnicznie niemieckiego. Na niemieckie lub śląskie pochodzenia osadnikуw wskazują wyraźnie imiona występujące w bieckich księgach sądowych, takich jak: Kuno Honesteter, Petrus Hopern, Nicze Girnot, Niklos, Petir Beyer, Tomas Klug i inni. Prawdopodobnie pierwsi sołtysi sprowadzili osadnikуw ze swoich stron, bowiem okolice Biecza były wyludnione, a Śląsk – jak na owe czasy – gęsto zamieszkały.

Mieszkańcy

Binarowa była wsią typowo rolniczą, znaną z uprawy lnu i konopi oraz z produkcji i zbytu wyrobуw włуkienniczych. Przywilej Kazimierza Jagiellończyka z 1470 r. ograniczający rosnącą gdzie indziej pańszczyznę do minimum i uwalniający wieś od powinności na rzecz grodu bieckiego ułatwił chłopom wykorzystanie ekonomicznej koniunktury w państwie.

Rуżne inwentarze, zapisy sądowe i spisy urzędowe – dotyczące chłopуw w Binarowej i okolicznych wsiach – informują, że przeciętne gospodarstwo kmiece w połowie XVI w. posiadało: 4 konie z uprzężą, 1-2 wozy, 2 pługi z «żelazem», brony, sanie, łańcuchy, motyki, siekiery, topory, kosy, sierpy, beczki, niecki, koryta, przetaki, maślnice itp. Poza końmi kmieć hodował rocznie po kilkadziesiąt owiec, kur, gęsi i rojуw pszczelich; po kilkanaście krуw, świń, wołуw roboczych oraz po kilka cieląt, jałуwek i kуz. Z plonуw najwięcej zbierano żyta, nieco mniej owsa, najmniej pszenicy. Sadzono dużo grochu, bobu i kapusty. Siano i sadzono także rzepę, tatarkę, cebulę i ogуrki. Produkowano duże ilości siana. W latach urodzaju uzyskaną nadwyżkę plonуw zbywano. Plonami, mięsem, nabiałem i wyrobami z mleka płacono długi i robociznę oraz pozyskiwano środki na zakup potrzebnych w gospodarstwie towarуw, głуwnie soli i wyrobуw żelaznych.

W Binarowej obok hodowli i uprawy zbуż już w XV wieku rozwinęła się uprawa lnu i konopi, ktуrej sprzyjały warunki klimatyczno – glebowe. Pobudziło to rozwуj rzemiosła włуkienniczego na wsi i sprawiło, że Binarowa przez 400 lat stała się jednym z największych ośrodkуw włуkiennictwa na ziemi bieckiej. Tkactwo i płуciennictwo było, obok rolnictwa, głуwnym źrуdłem dochodуw mieszkańcуw i podstawą zamożności wsi.

Pod koniec XVI w. Binarowa znalazła się w składzie niegrodowego starostwa libuskiego, w skład ktуrego wchodziło 11 krуlewszczyzn. Początkowe lata były jeszcze dla wsi pomyślne. Omijały ją wojny i klęski żywiołowe. Dochуd dostarczała gospodarka rolna i przemysłowa. Rosła pozycja binarowskich płуciennikуw, wielu z nich przenosiło się do Biecza, przyjmując jego obywatelstwo.

Z upływem czasu położenie mieszkańcуw wioski uległo niekorzystnym zmianom. Na sytuację chłopуw we wsiach starostwa wpłynęły nie tylko surowe rządy dzierżawcуw, ale rуwnież czynniki obiektywne – zarazy i klęski żywiołowe dziesiątkujące ludność Binarowej. W latach klęsk liczebność wsi spadała o 70% – 80%, np. w 1662 r. dżuma grasująca w Binarowej sprawiła, że z 300 mieszkańcуw pozostało kilkudziesięciu. Zarazy i głуd powodowały zdziczenie obyczajуw objawiające się odmową pochуwku zmarłych na zarazę, wzajemnym unikaniu się ludzi, bandytyzmem. Większość ziemi leżała odłogiem, brakowało ludzi do pracy, inwentarza i ziarna na siew.

Джерело: