Кляштор домініканців
B. Kościół i dawny klasztor dominikanów.
Pierwotne budynki klasztorne, drewniane, wzniesione zostały w r. 1416 z fundacji Jana Biskupca bpa chełmskiego. Po spaleniu w r. 1544 odbudowane w 1548 r. na innym miejscu, być może z fundacji Zygmunta Augusta. Spalone ponownie w r. 1648 przez Kozaków, odbudowane ok. r. 1695 z fundacji Feliksa Potockiego kasztelana krakowskiego. Obecny kościół, zapewne wraz z klasztorem, wzniesiony w latach: 1736-66, w początkowej fazie kosztem Józefa Kuropatnickiego kasztelana bieckiego i jego żony Teresy Zuzanny z Kurdwanowskich. Po kasacie w r. 1781 konwent istniał jeszcze do r. 1819 (później dominikanów przeniesiono do Krasnobrodu). Budynki murowane z cegły, otynkowane. Kościół zwrócony prezbiterium na zachód, klasztor obejmujący go dwoma ramionami od strony południowej i wschodniej, połączony z nim od południa przejściem nadwieszonym na arkadzie.
Dawny klasztor wzniesiony zapewne wraz z kościołem w latach: 1736-66. Znacznie przebudowany ok. r. 1827 (usunięcie sklepień, zmiana podziałów zewnętrznych i poszerzenie otworów okiennych) być może wg projektu Hiacynta Dąbrowskiego budowniczego obwodu i powiatu zamojskiego. Ponownie przekształcony w r. 1921. Na rzucie litery L, z nowym skrzydłem od strony wschodniej dobudowanym w r. 1921. Dwukondygnacjowy. Niegdyś półtoratraktowy z korytarzem od dziedzińca, obecnie układ wnętrza przekształcony. Dachy dwuspadowe, kryte blachą.